Просмотреть
Последние поступления
- Элемент
- ЭлементСелекция Ribes nigrum L. и Grossularia reclinata Mill. на основе отдаленной гибридизации(БарГУ, 2017) Бученков, И. Э.; Рышкель, И. В.; Butschenkov, I. E.; Ryshkel, I. V.Рассмотрены проблемы использования отдаленной гибридизации в селекции смородины черной и крыжовника. Получены гибриды R. nigrum × Gr. reclinata. Установлено, что отдаленные скрещивания более успешны, когда материнским растением является смородина черная, реципрокные амфигаплоиды отличаются от исходных родительских форм. Устойчивая стерильность не позволяет использовать их непосредственно в практических целях, однако ценные новообразования позволяют рассматривать их как исходный селекционный материал для дальнейшей селекции. The problems of the use of distant hybridization in selection of black currant and gooseberry are considered. Hybrids R. nigrum × Gr. reclinata are collected. It was found out that distant crossings are more successful when the mother plant is that of black currant; reciprocal amphihaploids differ from the original parental forms. Sustainable sterility does not make it possible to use them directly for practical purposes; however, valuable new formations allow to consider them as a source of selecting material for further selection.
- ЭлементПрименение сапонитсодержащего базальтового туфа при возделывании овощных культур(БарГУ, 2017) Босак, В. Н.; Сачивко, Т. В.; Bosak, V. M.; Sachyuka, T. U.Сапонитсодержащие базальтовые туфы, с учетом их минерального и химического состава, являются перспективным силикатным сырьем в промышленности, могут использоваться в качестве мелиоранта широкого спектра действия в агробиоценозах, природного сорбента тяжелых металлов и радионуклидов, для нейтрализации и обезжелезивания вод. В статье приведены результаты исследования эффективности применения сапонитсодержащего базальтового туфа при возделывании фасоли овощной (Phaseolus vulgaris L.) и базилика обыкновенного (Ocimum basilicum L.) на дерново-подзолистой супесчаной почве со средним содержанием обменного магния (110-120 мг / кг почвы). Предпосевное внесение сапонитсодержащего базальтового туфа в дозах по магнию Mg20-80 увеличило урожайность бобов фасоли овощной на 14,2-16,2 ц / га, зеленой массы базилика обыкновенного — на 0,18- 0,24 кг / м2 с лучшими показателями агрономической эффективности при внесении Mg40 (фасоль овощная) и Mg20 (базилик обыкновенный) на фоне полного минерального удобрения. Saponite-containing basaltic tuffs, given their mineralogical and chemical composition, are prospective silicate raw materials in industry. They can also be used as broad spectrum ameliorant in agrobiocenosis, natural sorbent of heavy metals and radionuclides as well as for neutralization and deferrization of water. The paper presents the results of research on the effectiveness of application of saponite-containing basaltic tuffs in the cultivation of green beans (Phaseolus vulgaris L.) and basil (Ocimum basilicum L.) on sod-podzolic sandy loamy soil with an average content of exchangeable magnesium (110-120 mg / kg of soil).Pre-plant application of saponite-containing basaltic tuffs in Mg doses of Mg20-80 increased yield of green beans by 14.2-16.2 dt / ha, green mass of basil - by 0.18-0.24 kg / m2 with better agronomic efficiency in case of application of Mg40 (green beans) and Mg20 (basil) against the background of complete mineral fertilizing.
- ЭлементOrdovician erratic trilobites (Arthropoda, Trilobita) from pleistocene deposits of Belarus (preliminary data)(БарГУ, 2017) Zaika, Yu. U.; Krylov, A. V.; Заіка, Ю. У.; Крылоў, А. У.Analysis of geographic distribution and determination of geological age of erratic pre-Quaternary sedimentary megaclasts (blocks, boulders and pebbles) enclosed in Quaternary deposits is especially important for localizing their possible sources and native areas. Except for some varieties of rocks that can be identified by their unique petrographic features, definite stratigraphic systematization of the majority of sedimentary megaclasts can be carried out only by means of paleontological study. However, petrographic features have been used solely in almost all previous publications dealing with sedimentary erratics from the territory of Belarus, so it is questionable whether the results can be considered reliable without paleontological confirmation.Identification of trilobites (Trilobita Walch, 1771) is applied here for the purpose of ascertaining the geological age of Ordovician sedimentary blocks, boulders and pebbles redeposited in Pleistocene strata of Belarus. At this time, trilobites belonging to 15 genera and subgenera have been identified in the studied area. They represent the major part of the Ordovician carbonate bedrock succession typical for the East-European Platform. Strata of this succession are subjacent to various younger deposits in north- and southwestern parts of Belarus and in the Baltic States and crop out in northern Estonia and the St. Petersburg Region of Russia.We propose that the studied Ordovician erratic material is not necessarily the result of long-distance transport, which is usually presumed according to the theory of Pleistocene continental glaciations, but might have been redeposited from nearby buried Ordovician bedrock sources as well. Taxonomic composition of the “Ordovician erratic trilobite complex” of Belarus denotes its similarity to the “erratic trilobite association” from northern Germany, northern Poland and Kaliningrad Region of Russia (formerly East Prussia). At the same time it also shows clear affinity to trilobite assemblages from Middle and Upper Ordovician bedrock outcrops in northern Estonia and the St. Petersburg Region (East Baltics), although it is not entirely typical for them. It is also notable that several of the collected trilobite specimens show morphological dissimilarity with typical trilobite material described in paleontological literature. Аналіз геаграфічнага пашырэння і вызначэнне геалагічнага ўзросту дачацвярцёвых мегакластаў (камлыгі, валуны, галькі) асадкавых горных парод, пераадкладзеных у чацвярцёвых утварэннях, мае асаблівае значэнне для ўстанаўлення іх верагодных крыніц і раёнаў паходжання. За выключэннем некаторых разнавіднасцяў парод, якія можна ідэнтыфікаваць па адметных петраграфічных асаблівасцях і якасцях, высновы аб стратыграфічнай прымеркаванасці большасці відаў асадкавых мегакластаў могуць грунтавацца толькі на выніках палеанталагічнага вывучэння заключаных у іх арганічных рэшткаў. Тым не менш, менавіта петраграфічныя асаблівасці выкарыстоўваюцца як асноўныя амаль ва ўсіх папярэдніх публікацыях, у якіх закранаюцца пытанні абласцей паходжання фрагментаў асадкавых парод, пераадкладзеных у плейстацэне на тэрыторыі Беларусі. Вынікі, атрыманыя без выкарыстання палеанталагічных доказаў, нельга лічыць надзейнымі. У гэтай працы вызначэнне выкапнёвых рэшткаў трылабітаў (Trilobita Walch, 1771) упершыню ўжываецца з мэтай удакладнення геалагічнага ўзросту мегакластаў асадкавых парод, перазахаваных ва ўтварэннях плейстацэна Беларусі. На дадзены момант у межах даследаванага рэгіёну адзначаны трылабіты з 15 родаў і падродаў, якія характарызуюць большую частку стратыграфічнай паслядоўнасці карбанатнага ардовіка, развітага ў карэнным заляганні на Усходне-Еўрапейскай платформе. Стратыграфічныя падраздзяленні гэтай паслядоўнасці перакрываюцца разнастайнымі больш маладымі адкладамі на паўночным і паўднёвым захадзе Беларусі, а таксама на тэрыторыі Балтыйскіх краін, і выходзяць на паверхню ў паўночнай Эстоніі і Ленінградскай вобласці Расіі. Паводле нашага меркавання, даследаваны пераадкладзены матэрыял не абавязкова з’яўляецца вынікам пераносу выключна на вялікія адлегласці, але можа быць перазахаваны таксама і з бліжэйшых карэнных адкладаў ардовіка, перакрытых маладзейшымі ўтварэннямі. Таксанамічны склад выяўленага комплексу ардовікскіх трылабітаў праяўляе падабенства да аналагічных комплексаў з валунных адкладаў паўночных Германіі, Польшчы і Калінінградскай вобласці. У той самы час ён дэманструе выразнае падабенства да трылабітавых асацыяцый з выхадаў сярэдняга і верхняга ардовіка ў паўночнай Эстоніі і Ленінградскай вобласці (Усходне-Балтыйскі рэгіён). Адметна таксама і тое, што некаторыя з сабраных узораў маюць шэраг марфалагічных адрозненняў ад тыповага матэрыялу, апісанага раней у палеанталагічнай літаратуры.
- ЭлементNew faunistic records of hydrophilid beetles (Coleoptera: Hydrophiloidea: Hydrophilidae) from Eurasia(БарГУ, 2017) Ryndevich, S. K.; Рындевич, С. К.The article considers new faunistic records of 12 species of Hydrophilidae from Europe and Asia. Cercyon (Cercyon) bifenestratus Küster, 1851, has been recorded for China (Xinjiang) for the first time, C. (C.) cultriformis Wu & Pu, 1995 — for the Palearctic and Sichuan (China), Coelostoma orbiculare Fabricius, 1775 — for Xinjiang (China), Hydrobius rottenbergii Gerhardt, 1872 — for Latvia, Megasternum immaculatum (Stephens, 1829) — for Russia and Siberia, Enochrus (Lumetus) fuscipennis Thomson, 1884 — for Kirghizia. Additional reliable finds are indicated Cercyon (Cercyon) strandi Roubal, 1938, C. (C.) lencoranus Kuwert, 1890, Cercyon (Paracercyon) analis (Paykull, 1798), Enochrus (Lumetus) fuscipennis, Hydrobius rottenbergii, Megasternum concinnum (Marsham, 1802) and M. prometheus Shatrovskiy, 1990, from the territory of Eurasia. Syntype of Cercyon nigriceps Motschulsky, 1863, is designated. Aspects of the morphology and distribution of these species of hydrophilids are presented. В статье рассматриваются новые фаунистические указания 12 видов жуков-водолюбов с территории Европы и Азии. Cercyon (Cercyon) bifenestratus Küster, 1851 впервые приводится для фауны Китая (Синьцзян), C. (C.) cultriformis Wu & Pu, 1995 — для Палеарктики и Сычуаня (Китай), Coelostoma orbiculare Fabricius, 1775, — для Синьцзяна (Китай), Hydrobius rottenbergii Gerhardt, 1872, — для Латвии, Megasternum immaculatum (Stephens, 1829) — для России и Сибири, Enochrus (Lumetus) fuscipennis Thomson, 1884 — для Киргизии. Указаны дополнительные достоверные находки Cercyon (Cercyon) strandi Roubal, 1938, C. (C.) lencoranus Kuwert, 1890, Cercyon (Paracercyon) analis (Paykull, 1798), Enochrus (Lumetus) fuscipennis, Hydrobius rottenbergii, Megasternum concinnum (Marsham, 1802) и M. prometheus Shatrovskiy, 1990 с территории Евразии. Обозначен синтип Cercyon nigriceps Motschulsky, 1863. Рассмотрены также отдельные аспекты морфологии и распространения данных видов водолюбов.